Sunday, November 4, 2012

නාඳුනන මිතුරා

ඕන්න ඉතින් මගේ මුල්ම පෝස්ට් එකෙන් හා හා පුරා කියලා මම කියන්න යන්නෙ ප්‍රසිද්ධ ඉංග්‍රීසි සඟරාවක් කියවද්දි දැකපු කතාවක්. බලන්න, මේ සිදුවීමෙත් අපිට හිතන්න දෙයක් තියනවා නේද කියලා

මේ සිද්ධිය වෙලා තියෙන්නෙ එක්තරා වැන්දඹු කාන්තාවකට. ඉතින් ඔන්න මෙතැන් සිට කතාව ඇයගේ වචන වලින් ම ....

"අවුරුදු කීපයකට පෙර තමයි මම වැන්දඹුවක් වුනේ. ඒ වෙනකොට මගේ වයස යන්තම් 50 ක් පසු වුනා විතරයි. "මගේ ස්වාමි පුරුෂයා නැති වුන දිනයේ ඉඳන්, මාස කීපයක් ගත වන තුරාවටම මගෙ මිතුරු මිතුරියෝ මාව බලන්න අවා. තනි වෙලා හිටිය මට සවියක් ඒ අයගෙන් වචනයෙන් වාගේ ම ක්‍රියාවෙනුත් ලැබුනා. සැමියා ගේ අකල් මරණයෙන්  සිවු මසකට පස්සෙ දවසක මට රාත්‍රී කෑම වේලකට ඇරයුමක් ලැබුනා.මමත් ඉතින් යම්දෝ නොයම්දෝ කියල දෙගිඩියාවෙන් ඉඳලා අන්තිම මොහොතේ ඔන්න ඔහේ යනවා කියල සාදයට ගියා.

උත්සව ශාලාවට ඇතුල් වුන ගමන් ම මම දැකපු දේ තමයි, මා හැර අනිත් සියලුම අමුත්තන් පැමින සිටියෙ යුවල වශයෙන්. ඒ කියන්නෙ මා හැර සේරම අනිත් අය සිය සැමියා හෝ බිරිඳ සමගින් ඇවිත් හිටියෙ. භෝජන සංග්‍රහය පටන් ගන්න කලින් අමුත්තන් අතර හිටිය පිරිමි කෙනෙක් නැගිටලා යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කලා.


ඒ යෝජනාව තමයි අපි එකිනෙකා හඳුන්වා දිය යුතු බව. මටත් එක පාරටම හිතුනේ මේක හොඳ අදහසක් කියලා, ඒ මොකද මමත් එතනට ඇවිත් හිටිය එක්කෙනෙක් වත් අඳුරන්නෙ නැති නිසා. ඔහු තවදුරටත් කිව්වා මෙතැන් ඉන්න යුවල සෑම දෙනාම තමන්ගේ බිරිඳ හෝ සැමියා  හමු වුනේ කෙසේද යන්නත් පැවසිය යුතුයි කියල.

එතකොට තමයි මට දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ මේකට එන්න ගත්තු තීරණය එච්චර හොඳ එකක් නෙවේ කියල. මොනව කරන්නද, මමත් හිනාවක් මවා ගෙන ඔවුන් ට සවන් දුන්නා, ඇස් වලින් කඳුලු නොආවට මම හිතින් හඬා වැටුණා.

ඉතින් ඇවිත් හිටිය අය තමන්ගේ වාරයේ දි ඔවුන් මුන ගැසුනු හැටි කිව්ව. ටිකෙන් ටික මගෙ වාරයත් එලඹෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ. මට කරගන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි වුනා. ඒ අතරේ මම හොරැහින් දැක්කා, ඇවිත් හිටිය එක් තරුණ යුවලක පිරිමියෙක් මා දිහා බලන් ඉන්නවා. මම ඔහුව වත් ඔහු ගේ බිරිඳ වත් කලින් දැකලා නැහැ. මමත් ඔහුව දුටු බවක් හැඟවූවේ නැහැ. මම හිතන්නෙ ඔහුට තේරෙන්න ඇති මම තමයි එතනට තනිව ඇවිත් හිටිය එකම කාන්තාව කියලා. මම හිතුවේ ඔහු දන්නෙ වත් නැතිව ඇති මම වැන්ඳඹුවක් බව කියල.


ඊලඟට ආවේ ඒ තරුණයා ගේ සහ ඔහුගේ බිරිඳගේ වාරය. මම හිටියේ දෙගිඩියාවකින්. මගේ වාරයේදි මම මොනවද කියන්නෙ? මට කියාගන්න පුලුවන් වේද? මගේ හිස කැරකෙනවා වගේ මට දැනුනේ. 

මම හීනෙකින් වත් හිතුවේ නැති දෙයක් සිද්ද වුනේ ඒ වෙලාවේ. අර තරුණයා නැගිටලා එයාව සහ එයාගේ බිරිඳව හඳුන්වලා දුන්න.  ඊට පස්සෙ එක වරම මගේ දිහාවට හැරිල අත දික් කරලා මාව පෙන්වල කිව්ව ඔවුන්ගේ මිතුරියක් වන මාව ඒ උත්සවයට ගෙන්වා ගන්නට ලැබීම මොන තරම් සතුටුදායක කරුණක් ද කියලා. මට දැනුනේ පුදුමාකාර සතුටක්. ඒ තරුණයා මාව බේරා ගත්තා... මට සිතුනා එක වරම ඔහුව වැලඳ ගන්නට!!


ඉතින් කවුරුවත් මගෙන් හඳුන්වා දීමක් බලාපොරොත්තු වුනේ නැහැ! අර තරුණයා මාව ඔවුන්ගේ 'මිතුරියක්'' ලෙස හඳුන්වා දුන් නිසා තවදුරටත් මගෙන් හඳුන්වාදීමක් වුවමනා වුනේ නැහැ. මාව අත් හැරලා හඳුන්වාදීම් කෙරීගෙන ගියා.

එයින් පසුව සාදයේ දී වෙනත් ගැටලුවක් ඇති වුනේ නැහැ. සාදය අවසන් වෙලා කට්ටිය සමු ගනිද්දි මම අර තරුණයා ට අතට අත දීල ස්තුති කලා, මාව ලොකු කරදරයකින් බේරා ගත්තාට.


මේ සිදුවීමෙන් පස්සෙ මට ඕනෑම අවස්ථාවකට මුහුණ දෙන්න ආත්ම ශක්තිය ලැබුණා. මම ආරාධනා ලැබුනු ඕනෑම ප්‍රිය සම්භාෂණයකට යන්න මැළි වුනෙත් නැහැ."

ඉතින් යාලුවනේ, ඔයාලා මොකක් ද මේ ගැන හිතන්නෙ? මේ වගේ අය අපේ සමජයෙත් ඉන්නවද? මේ දේ ඔබට හෝ මටත් වෙන්න පුලුවනි නේද? එතකොට අපිට මොනවා හිතේවි ද? ඔබත් අර තරුණයා කල දේ කරනවාද?

ඔබේ සිතට දැනෙන දේ කොමෙන්ටුවකින් අකුරු කරන්නයි මේ ඇරයුම!! :)

3 comments:

  1. එල එල.. ඔහොම යමු.

    ReplyDelete
  2. බොහොම ස්තුතියි :)

    ReplyDelete
  3. ආදර්ශමත් කතාවක්. ඒත් මෙහෙම මිනිස්සු නම් බොහොම අඩුයි.

    ReplyDelete